انواع مواد ضد آب بتن

انواع ضد آب بتن

بتن متخلخل است و اگر ضد آب نباشد ، آبی را جذب می کند که می تواند باعث ترک ، آلودگی های ناشی از آب و مواد شیمیایی شود که می تواند باعث خراب شدن شود. اگر می خواهید از بتن خود محافظت کنید و اطمینان حاصل کنید که عمر مفید و طولانی دارد ، ضد آب بودن بسیار ضروری است.

اما چگونه؟ بهترین روش و بهترین مواد چیست؟

برای اینکه بتن واقعاً ضدآب باشد – این به معنای جلوگیری از عبور آب و مقاومت در برابر فشار هیدرواستاتیک است – می توانید از سمت مثبت (خارجی) ، منفی (داخلی) یا از داخل خود بتن (سیستم های انتگرال) ضد آب باشید. اگرچه پر کاربردترین فناوری سمت مثبت ، ضد آب بودن غشای ورق است ، اما خرابی ها و محدودیت های آن نیز معمول و پرهزینه است. از دهه 1980 ، بسیاری از پروژه های ساختمانی در سراسر جهان از مواد افزودنی بلورین یکپارچه برای ضد آب استفاده کرده اند
بتن. سیستم های یکپارچه با کار از داخل به جلو عبور آب از هر جهت را مسدود می کنند و خود بتن را به عنوان سد آب در می آورند.

پیشرفت در هر دو غشا and و مواد افزودنی کریستالی ممکن است دشوار باشد – و پیشرفت های چشمگیری در هر دو فناوری وجود داشته است. در اینجا خلاصه ای آورده شده است که می تواند به شفاف سازی انتخاب کمک کند.

سیستم های غشایی ورق

قیر اصلاح شده با پلیمر اعمال شده به روش سرد ، غشای ورقه ای متشکل از مواد پلیمری مرکب از آسفالت و متصل به یک ورق پلی اتیلن است. این پلیمر با آسفالت یکپارچه شده و ماده الاستیک لزج تر و حساس به دما را در مقایسه با آسفالت به خودی خود ایجاد می کند. این ورق ها خود چسبنده هستند و سموم مضر معمولاً مرتبط با چسبندگی آسفالت را از بین می برند. آنها همچنین مقاومت کششی ، مقاومت در برابر خاک های اسیدی ، انعطاف پذیری ، خود ترمیم و قابلیت اتصال را افزایش می دهند.

با وجود چنین پیشرفت هایی ، معایب همچنان پابرجا هستند. نصب ممکن است چالش برانگیز باشد زیرا غشاها به درزگیری ، لبه زدن و پایان دادن به درزها در گوشه ها ، لبه ها و بین ورق ها نیاز دارند. علاوه بر این ، غشاهای ورقه ای باید بدون خلأ ، لانه های عسلی یا برآمدگی ها به خوبی به پایان برسند. از آنجا که ممكن است غشا در حین پر كردن سوراخ شود و پاره شود ، تخته های محافظ نیز باید نصب شوند.

علیرغم همه این اشکالات ، غشاهای ورق سالها صنعت عایق رطوبتی در صنعت بوده است – هنوز هم اکثر سهم بازار را در اختیار دارند. استفاده مداوم آنها به دلیل مقاومت در برابر ضربه ، مقاومت و دوام کلی در مقایسه است
به سایر گزینه های غشایی.

غشاهای مایع استفاده شده

غشاهای اعمال شده با مایع را می توان با برس ، اسپری ، غلتک ، ماله یا ناخن استفاده کرد و معمولاً حاوی یورتان یا آسفالت پلیمری (با استفاده از گرم یا سرد) در یک پایه حلال است. این غشاها معمولاً در سمت مثبت بتن تنظیم شده اعمال می شوند و دارای خواص الاستومری بالایی هستند. فناوری های جدیدتر نیز کاربردهای منفی را ممکن کرده است.

ضد آب بودن موفقیت آمیز با غشاهای اعمال شده توسط مایع بستگی به ضخامت مناسب و کاربرد یکنواخت آن دارد. آنها برای استفاده از آنها ، یک بستر تمیز و خشک – که اغلب می تواند یک محیط ساخت و ساز باشد ، نیروی کار ماهر و باتجربه را می طلبند
چالش – یک لایه محافظ قبل از پر کردن مجدد ، بتن صحیح پخت شده برای جلوگیری از مشکلات چسبندگی و تاول زدن ، و در کاربردهای افقی ، یک تخته فرعی. غشاهای استفاده شده از مایع در معرض اشعه ماورا بنفش خراب می شوند و نمی توانند در برابر ترافیک پا مقاومت کنند. این مایعات خود حاوی VOC های سمی و خطرناکی نیز هستند.

اگرچه غشاهای اعمال شده روی مایع در پروژه هایی با انتقال صفحه ای متعدد ، اشکال پیچیده هندسی و برجستگی به خوبی کار می کنند ، اما آنها معمولاً فقط در مواردی که ورق های پیش ساخته کار نمی کنند ، مورد استفاده قرار می گیرند.

مواد افزودنی

در سه دهه گذشته ، نوع جدیدی از ضد آب در سراسر جهان استفاده شده است. این سیستم های افزودنی انتگرال در کارخانه بچینگ یا محل اضافه می شوند و در داخل بتن واکنش شیمیایی می دهند. آنها بجای تشکیل یک مانع در سمت مثبت یا منفی بتن ، خود بتن را به یک مانع آب تبدیل می کنند. سیستم های ضد آب یکپارچه بتن می توانند متراکم کننده ، مواد دفع کننده آب یا مواد افزودنی بلوری باشند.

متراکم کننده ها با هیدروکسید کلسیم تشکیل شده در هیدراتاسیون واکنش می دهند و محصول جانبی دیگری ایجاد می کنند که تراکم بتن را افزایش می دهد و مهاجرت آب را کند می کند. به طور معمول به عنوان مواد ضد آب یا مواد دفع کننده مشخص نمی شوند زیرا توانایی درزگیری ترک ها و اتصالات را ندارند. بتن تحت فشار هیدرواستاتیک برای محافظت به روش های ضد آب اضافی نیاز دارد
آن را از آسیب و خرابی.

مواد دفع کننده آب همچنین به عنوان “آبگریز” شناخته می شوند. این محصولات معمولاً به صورت مایع در می آیند و شامل روغن ، هیدروکربن ، استئارات یا سایر مشتقات اسید چرب با زنجیره طولانی هستند. اگرچه سیستم های آبگریز ممکن است به طور رضایت بخشی برای ضدآب کردن کار کنند ، اما در مقاومت در برابر مایع تحت فشار هیدرواستاتیک کمتر موفق هستند. تنش های دقیق و پس از پخت باعث ترک خوردگی می شوند
هر بتنی که مسیرهایی را برای عبور آب ایجاد می کند. بنابراین اثربخشی مواد دافع آب بسیار به خود بتن بستگی دارد.

مواد افزودنی کریستالی

سیستم های مبتنی بر کریستال معمولاً به صورت خشک ، پودر شده و ماهیت آب دوست دارند. بر خلاف نمونه های هیدروفوبیک ، سیستم های بلوری در واقع از آب موجود برای رشد بلورهای داخل بتن استفاده می کنند و به طور موثر مسیرهای رطوبت را که می تواند به بتن آسیب برساند ، می بندند. آنها از هر جهت آب را مسدود می کنند زیرا بتن خود به سد آب تبدیل می شود. فرمول کریستالی می تواند به بتن اجازه دهد تا خطوط موی خود تا حد 0.5 میلی متر (0.02 اینچ) ترک شود ، حتی سال ها پس از ساخت اولیه. این ماده حاوی ترکیبات آلی فرار (VOC) نیست و در صورت تخریب کاملاً قابل بازیافت است.

علاوه بر این ، مواد افزودنی بلورین مزایای نصب را دارند. برخلاف ضد آب از غشا traditional و فرآیندهای غشایی سنتی ، که گران از کار زیاد و گران است ، مواد افزودنی بلوری را می توان در کیسه های قابل حل و قابل انعطاف حمل کرد که به داخل پرتاب می شوند
دسته بتن در هنگام اختلاط. این امر با ترکیب مراحل با قرار دادن بتن ، برنامه ساخت را سرعت بخشیده و هزینه های کار را کاهش می دهد.

از سیستم های ضد آب کریستالی یکپارچه نباید در برنامه های تحت حرکت مداوم استفاده شود. در طی فرآیند تبلور ، کریستال ها در یک آرایه سه بعدی قرار می گیرند که هنگام قرار گرفتن در معرض حرکت بیش از حد ، می شکند. مناطقی که به انعطاف پذیری و حرکت مکرر صورت نیاز دارند – مانند عرشه های روی میدان یا پشت بام ها – از راه دیگری ضد آب هستند.